De stad door de ogen van... Een Hamburgse serveerster

Annabel vist behendig haar roze portemonnee uit haar rugzak om af te rekenen voor het sapje dat ze bestelde. Als gevolg valt haar twintig cent op de grond. Ze aarzelt voordat ze het opraapt, rekent af, en loopt verder. Terwijl ze van haar sapje nipt, kijkt ze naar de reistijden.

Wie ben je?

“Mijn naam is Annabel, en ik ben 27 jaar oud. Ik woon in Blankenese, maar ik werk in Hamburg. Ik ben daar serveerster in café Amphore. Gelukkig is het niet zo ver met de metro.”

Waar ga je heen?

“Ik ga weer naar huis. Dat moet ook gebeuren. Maar ik vind het niet zo erg om heen en weer te reizen. Verklaar me voor gek, maar ik vind het wel leuk om de metro te nemen. Beetje mensen kijken, dat is heerlijk, toch?”

Heb je een herinnering aan deze plek?

“Het station, nou ja, daar kom ik zo goed als dagelijks… Maar morgen zou ik kunnen zeggen, dat ik hier werd geïnterviewd door een Nederlandse journalist!”

Zou je niet liever ergens anders willen zijn?

“Straks moet ik naar de tandarts voor controle. Ik ben niet zo bang aangelegd, maar uiteraard, het liefst ben ik ergens anders. Even denken... Nou ja, eigenlijk vind ik het wel prima. Ik hoef niet zo nodig ergens anders te zijn. Maar, ik noem maar wat, tegen een weekje Griekenland zeg ik zeker geen nee!”

Wat betekent vernieuwing in Hamburg voor jou?

“Het interieur in Amphore is heel hip en knus, mits je een zitplaats kunt bemachtigen! De manier waarop het licht over de haven schijnt is voor mij vernieuwend. Als je buiten aan het genieten bent van een wijntje, lijkt het door het licht alsof de stad zelf ademt en beweegt. Het licht is een soort visuele soundtrack voor de stad! Voor mij is dat vernieuwing. Dat ik daar elke dag opnieuw van mag genieten, maakt mij een gezegend persoon.”