Wat blijft

Het bizarre aan Hamburg is dat de stad zo veel mogelijk met de nieuwe technologie mee te gaan. Toch probeert de stad de waarde van de opbouw te behouden. Het gevolg: een groot contrast tussen oud en nieuw.

“We staan hier op een bijzondere plek. Kijk maar eens goed om je heen en let op de details”, zegt Pieter Sitorius. Pieter (72) heeft op verschillende havens gewerkt over de hele wereld. Zo’n vijfendertig jaar geleden is hij in Hamburg terecht gekomen. Sindsdien heeft hij zich geïnteresseerd in alles wat er in Hamburg gebeurt en wat ermee te maken heeft.

We staan op een burg midden in de stad. De auto’s schieten onder ons door. Vele mensen passeren. Ze zijn aan het telefoneren of lopen haastig voorbij. Het lijkt op een normale overgang. Zodra je de tijd neemt om te zien wat er allemaal om je heen is, wordt je jezelf ervan bewust; het grote contrast tussen oud en nieuw. De geschiedenis en de enorme groei van de stad valt hier met je eigen ogen te zien. We staan op de Kehrwiederweg. De grens tussen de oude haven en het nieuwe project van Hamburg, de Hafencity. Een project om de stad uit te breiden dat nog loopt - er wordt gewerkt aan een uitbreiding van de stad van 155 hectare. Aan de andere kant zie je de ouderlijke haven en de gigantische pakhuizen uit 1700, waarmee het allemaal is begonnen. Gebouwd met ouderwetste bakstenen en kleine ramen. Aan de rechterkant staan moderne kantoren en appartementencomplexen. Grote vierkante gebouwen met aan de buitenkant alleen maar glas.

Wanneer je je omdraait zie je in de verte de tweede grootste havens van Europa. “Tegenover de oude pakhuizen aan de andere kant van de weg begint Hafencity. De gebouwen die daar nu staan, zijn in 2010 gebouwd. Dat is zo mooi aan Hamburg. Het laat zijn trots zien door de oude gebouwen in hun waarde te laten. Maar een havenstad blijft niet achter en probeert zo veel mogelijk gebruik te maken van nieuwe technologie, om daardoor een nog mooiere stad te worden.”

Hoewel merendeel van de stad werd platgebombardeerd tijdens de tweede wereldoorlog, lijken veel vooroorlogse gebouwen overeind te staan. “Na de tweede wereldoorlog is de stad begonnen aan de wederopbouw. Het grootste deel is exact opgebouwd zoals het voor het bombardement was. Overigens worden in Hamburg nog steeds wekelijks bommen uit de tweede wereldoorlog gevonden. Wanneer er tijdens het bouwen een diepte van drie à vier meter wordt bereikt, dan is het alweer raak. Er worden steeds weer één of twee bommen gevonden. Door gewenning weet de stad hiermee om te gaan en zijn ze zeer voorzichtig met bouwen. ”

Terwijl we Hafencity in lopen, rijdt er een wit Smart-autootje voorbij met de tekst ‘To Go’. Ik heb deze autootjes vaker zien rijden in de stad. Waar is dat van? “In Hamburg is het mogelijk om met je smartphone overal een smartje mee te nemen. Je houdt je smartphone tegen de sensor bij de voorruit, en de deuren gaan open. Vanaf dat moment gaat de teller lopen en huur je in principe een auto. Het bedrijf ‘Car2Go’ zet de vierwielers verspreid in de stad. Een ideaal concept voor een stad met twee miljoen inwoners.”

De Car2Go autootjes zijn niet het enige functionele project. Wat mij vanaf vele punten in Hafencity opvalt, is het nieuwe concertgebouw, de Elbphilharmonie. Het is een groot glazen gebouw. Doordat de ramen bol naar buiten staan, hoeven de ramen nooit gewassen te worden. Dat klinkt duurzaam en functioneel. Het enige waar ze geen rekening mee hebben gehouden is dat hier een daar wat andere obstakels het allemaal wat duurder maakten. Uiteindelijke bleek het proces toch niet zo duurzaam en functioneel als het leek. Door discussies met de ondernemers, bedenkers en de gemeente is het bedrag om het te bouwen van 90 miljoen opgelopen tot 900 miljoen. Er wordt al meer dan tien jaar gebouwd. In 2016 kunnen de eerste mensen het gebouw betreden, althans dat wordt verwacht.

Na een lange wandeling door centrum stelt Pieter voor om met de auto een stukje te gaan rijden. Vanaf het centrum rijden we richting de overweldigende haven. Een aangenaam briesje en een zonnestraal komen ons via het open dak tegemoet. We rijden midden op de Köhlbrandbrücke , een 55 meter hoge brug die de linker- en rechteroever van de haven met elkaar verbindt. Je wordt overdonderd door het geweldige uitzicht over de haven. Het is ineens zo begrijpelijk dat er met zoveel passie en liefde over deze stad wordt verteld.